سختی سنجی آلومینیوم

سختی سنجی آلومینیوم اندازه گیری پایداری و مقاومت فلز در برابر فشار، ضربه و سایش اشیا دیگر می باشد. مشخص کردن میزان سختی فلز آلومینیوم مانند دیگر خواص مثل میزان شکل پذیری و استحکام و … کاربرد آن را مشخص می کند ، بر اساس ویژگیهای مشخص شده برای ساخت قطعه مناسب انتخاب می شود. این اندازه گیری بعد از انجام عملیاتی مثل ماشین کاری ، سخت کاری ، عملیات حرارتی و… که بر سختی فلز موثر است صورت می گیرد. سختی سنجی با دستگاههای مختلف بر اساس واحدهای متفاوت انجام می شود.

رایج ترین روشهای سختی سنجی آلومینیوم :

• روش برینل
• روش ویکرز
• روش راکول

روش برینل : یکی از شیوه های قدیمی ، به منظور آزمون میزان سختی می باشد. این آزمایش با فشار ساچمه به سطح فلز انجام می شود. جنس ساچمه عموما از فولاد و قطر ساچمه معمولا 10 سانی متر است. وزن ساچمه بسته به میزان سختی فلز مورد آزمایش 3000 کیلو ، 1500 کیلو و 500 کیلو می باشد. دستگاههای آزمون برینل در شیوه وارد کردن بار، شیوه اجرای فرآیند (مکانیکی یا ماشینی )، شیوه اندازه گیری بار، اندازه دستگاه باهم تفاوت دارند.
روش ویکرز: محاسبه نسبت نیروی وارده به مساحت فرورفتگی ایجاد شده فرمول شیوه ویکرز می باشد، این فرمول شبیه شیوه برینل می باشد ، با این تفاوت که در این شیوه از یک هرم با قاعده مربع و زاویه 136 استفاده می شود و بار یا نیروی وارد شونده به جسم بین 5 کیلوگرم تا 120 کیلوکرم می باشد.
شیوه راکول : این شیوه برای سختی سنجی فلزات سخت مناسب است. این شیوه در سه وزن 60 کیلوگرم،100 کیلوگرم ، 150 کیلوگرم انجام می شود. راکول به هر دو شیوه سوزنی و ساچمه ای صورت می گیرد. راکول 60 و 150 کیلو گرم هر دو به شیوه سوزنی یعنی هرم 130 درجه کار می کنند. آزمایش راکول آزمایشی معتبر است ، دقت دستگاه راکول بالاست و استفاده از آن نیاز به مهارت ندارد . شیوه راکول به دلیل گران بودن دستگاه راکول پرهزینه است ودستگاه در خارج از فضای آزمایشگاه استفاده نمی شود . در این شیوه قطعه تحت آزمایش تخریب می شود.